He Who Has Ears to Hear – Let Them Hear.
A Preacher’s Call to Boldness, Fire, and Holy Disruption.
We Preach What We’ve Heard – Not Just What We’ve Written.
Let’s talk preacher to preacher. Over the past 13 months, I’ve stepped into the writing space in a way I never imagined, 19 books written, so far and each one prayed through, structured, revised, and delivered as best as I could. But if I’m honest, some days I’ve felt more teacher than preacher, and other days I’ve tried to carry both. Sometimes it flowed well. Sometimes it didn’t. But I’ve learned this: writing refines, preaching ignites.
Writing is thoughtful. It flows from the deep stillness of study and spiritual reflection. But preaching, real preaching, is fire from the altar. Writing might leave a legacy, but preaching demands a response right now. Writing appeals to the intellect. Preaching breaks open the spirit. And when we preach, it’s not just to instruct, it’s to encounter. We are not communicators of content; we are conduits of encounter.
Our sermons are not essays; they are explosions of divine truth. When a preacher rises, they are not performing, they are pleading with heaven and earth at once. When we open our mouths, we become messengers who echo eternity.
Preaching Isn’t a Lecture – It’s a Living Encounter with the Living God.
“This is My Son, whom I love; with Him I am well pleased. Listen to Him!” – – Matthew 17:5, NIV
“This is my Son, marked by my love, focus of my delight. Listen to him.” – – Matthew 17:5, MSG
That divine voice on the mountaintop still echoes through time, listen to Him. And that’s not just for the crowd, that’s for us, the preachers. We’re not meant to recycle or repeat ourselves like content creators chasing trends. We are meant to declare the living voice of the Living God, here, now, today.
This is not a performance. It’s a moment of holy disruption. Heaven interrupts Earth. We don’t stand to share notes. We stand to unleash the Word of the Lord. And that Word never returns void, that’s a promise from heaven itself, but it must be carried with heart, soul, and trembling lips.
When God speaks, creation bends. So, when we preach, we must remember, we’re not sharing ideas; we’re releasing divine summonses.
We’re Not Writers in the Pulpit – We’re Carriers of Fire.
We honour writing, it’s a gift, a tool, a ministry in itself. But when we step into the pulpit, we step into a battlefield.
- Writing is static. Preaching is dynamic.
- Writing waits for interpretation.
- Preaching demands a verdict.
The written word might be studied years later, but the spoken word is a present-tense encounter. It’s how transformation is discovered under the mango tree in Mozambique, how it shook churches beneath the olive trees in Jerusalem, how it stirred tears beneath a neem tree in India, or outside a bamboo chapel in the Philippines.
Under pine trees in Canada, or in simple wooden halls in Romania, preaching breaks boundaries. In village churches with tin roofs and pews made of planks, and in urban chapels where echoes bounce off concrete walls, preaching reaches where writing cannot.
“Jesus entered the temple courts and drove out all who were buying and selling there…” – Matthew 21:12, NIV
“Jesus went straight to the Temple and threw out everyone who had set up shop…” – Matthew 21:12, MSG
Preaching has always been disruptive. Jesus didn’t walk into the temple to observe; He walked into overthrow. And when we preach with Heaven’s authority, we’re not just delivering thoughts, we’re declaring war on compromise, fear, and spiritual apathy.
Let’s Not Preach to Paper – Let’s Preach to People.
If our sermons never lift off the page, they’ll never land in hearts. The people God has entrusted to us aren’t there to admire our outlines, they’re there because their souls are at stake. They didn’t come to be informed, although there is certainly a place for that in today’s culturally modified church, they came to be transformed.
They need something that will stir them from slumber, wake their faith, confront their compromise, and call them back to the cross. They need a Word that doesn’t merely skim the intellect but seizes the heart and awakens the spirit.
They also need to hear the Gospel, not diluted, not masked in opaqueness, and certainly not drained of its divine potency. It must be declared with clarity and urgency, not vague suggestions but bold declarations that make clear – deliverance from the wide road leading to destruction is not optional, it is of eternal consequence.
A sermon that hasn’t moved the preacher won’t move the people. Preaching must pass through us like fire through a furnace. Only then can it come out pure, powerful, and able to pierce the hardest heart.
Throughout History, It Was Passionate Preachers Who Stirred Nations.
Let’s not forget, revivals didn’t come through careful wordsmiths. It came through Spirit-filled proclaimers. Whether in that upper room in Jerusalem, under the mango tree in Mozambique, under pine trees in Canada, or next to thorn bushes in Kenya, it was the voice of the preacher, anointed by the Spirit, that turned ordinary ground into holy ground.
From Wesley to Whitefield, from Finney to Wigglesworth, it was the boldness of proclamation, not the polish of presentation, although good preparation is always important, that brought heaven to earth. The people didn’t say, “That was well written.” They said: “What must we do?”
That’s what Holy Spirit preaching does, it brings a crisis of choice. It confronts and calls. It wounds and heals.
Three Pitfalls of Preaching Like a Writer.
1. Caring More About Structure Than Souls.
Let’s not preach like we’re defending a thesis. Let’s preach like we’re rescuing the drowning. You could have the most brilliant theology, crafted with theological finesse, but if the fire of God’s heart isn’t burning in it, it’s just empty words.
Picture this: Martin Luther King Jr. at the steps of the Lincoln Memorial, saying “Free at last…” like he’s reading a bank statement. Emotionless. Flat. Dead. Would it have echoed across generations? Absolutely not. Not like that.
The connection made it powerful. The voice, the emotion, the conviction. That’s what turned words into a movement.
2. Looking Past the People in Front of Us.
Preachers, if we’re more interested in delivering our notes than in connecting with our people, we’ve missed it. When our eyes scan the back wall more than they scan the hurting hearts in front of us, something’s gone wrong.
We’ve all seen it, a preacher locked behind a manuscript, eyes darting like they’re looking for the exit. People feel it. They know when they’re not seen. And when they’re not seen, they won’t stay engaged.
- Let’s lift our eyes. Let’s meet their gaze.
- Let’s carry their pain in our delivery.
- Let’s allow their tears to shape our tone.
- Let compassion carry our conviction.
3. Reaching for the Mind Without Touching the Heart.
Think of Nathan and David. Nathan didn’t launch into confrontation. He told a story. He led David’s heart on a journey. And then, when the emotional ground had been tilled, he struck with truth.
Nathan understood: if you want the truth to land, it must travel through the heart first. We must feel what we’re preaching. If it doesn’t move us, it likely won’t move them.
We Don’t Just Declare – We Share the Burden.
Preaching is not a broadcast; it’s a burden shared. When we preach, we stand shoulder to shoulder with our listeners, not above them. Whether in a bustling urban cathedral or under a tree in a village chapel, we are there together, listening for the Spirit’s voice.
They hear our voice, but they must feel His presence. And that happens not when we sound impressive, but when we become transparent. When we bleed truth through testimony. When we stop aiming to sound right and start aiming to be real.
This Is Sacred Fire – Don’t Muffle It for Fear of Offence.
Let’s be real. Preachers today are tempted to soften truth for the sake of likes, growth, or social acceptance. But let’s remember, the Gospel doesn’t pamper the flesh; it crucifies it. If we avoid offence, we might gain followers, our churches may get fat with “travelling saints” but we’ll lose the real fruit that God is looking for – The redemption of people finding Christ as Saviour.
When Jesus cleared the temple, He didn’t ask for permission. He didn’t check the mood of the crowd. He obeyed the Father.
Boldness is not arrogance – it’s obedience.
Let’s not be ashamed of the Gospel. Let’s not apologise for Scripture. Let’s preach truth even when it stings because that’s the kind of preaching that saves souls.
Let the Word Wreck Us Before We Deliver It.
We can’t give what we haven’t received. If the Word hasn’t broken our pride, exposed our sin, stirred our tears, or lit a fire in our bones, then we’re not ready to preach it.
Preaching isn’t just about what we say. It’s about who we are while saying it.
The world doesn’t need another clever communicator. It needs men and women who have been with God, who preach with tear-stained faces and Spirit-charged words.
Preachers let’s stir one another up. Let us never settle for smooth speech when the Spirit is calling for soul-piercing truth. Let’s carry the flame, not just the form. Let’s hear His voice, so we can declare it with all boldness.
Let them who have ears to hear – let them hear.
French:
Que ceux qui ont des oreilles pour entendre, entendent
Un appel à l’audace, au feu et à la disruption sacrée lancé par un prédicateur
On prêche ce qu’on a entendu, pas seulement ce qu’on a écrit.
Parlons entre prédicateurs. Au cours des 13 derniers mois, je me suis lancé dans l’écriture d’une manière que je n’aurais jamais imaginée. J’ai écrit 19 livres jusqu’à présent, chacun d’entre eux ayant fait l’objet de prières, d’une structure, de révisions et d’une présentation aussi soignées que possible. Mais pour être honnête, certains jours, je me suis senti plus enseignant que prédicateur, et d’autres jours, j’ai essayé d’être les deux. Parfois, ça a bien marché. Parfois, ça a moins bien marché. Mais j’ai appris ceci : l’écriture affine, la prédication enflamme. L’écriture est réfléchie. Elle jaillit du calme profond de l’étude et de la réflexion spirituelle. Mais la prédication, la vraie prédication, c’est le feu de l’autel. L’écriture peut laisser un héritage, mais la prédication exige une réponse immédiate. L’écriture fait appel à l’intellect. La prédication ouvre l’esprit.
Et quand on prêche, ce n’est pas seulement pour instruire, c’est pour rencontrer. On n’est pas des communicateurs de contenu, on est des canaux de rencontre.
Nos sermons ne sont pas des essais, ce sont des explosions de vérité divine. Quand un prédicateur se lève, il ne se produit pas, il implore le ciel et la terre à la fois. Quand on ouvre la bouche, on devient des messagers qui font écho à l’éternité.
Prêcher, ce n’est pas donner une conférence, c’est une rencontre vivante avec le Dieu vivant.
« Celui-ci est mon Fils, que j’aime ; je suis très satisfait de lui. Écoutez-le ! » – Matthieu 17:5, NIV
« Celui-ci est mon Fils, marqué par mon amour, l’objet de ma joie. Écoutez-le. » – Matthieu 17:5, MSG
Cette voix divine sur le sommet de la montagne résonne encore à travers le temps, écoutez-le. Et ce n’est pas seulement pour la foule, c’est pour nous, les prédicateurs. On n’est pas là pour recycler ou se répéter comme des créateurs de contenu qui suivent les tendances. On est là pour proclamer la voix vivante du Dieu vivant, ici, maintenant, aujourd’hui.
Ce n’est pas un spectacle. C’est un moment de sainte perturbation. Le ciel interrompt la Terre. On n’est pas là pour partager des notes. On est là pour libérer la Parole du Seigneur. Et cette Parole ne revient jamais vide, c’est une promesse du ciel lui-même, mais elle doit être portée avec le cœur, l’âme et les lèvres tremblantes.
Quand Dieu parle, la création s’incline. Donc, quand on prêche, on doit se rappeler qu’on ne partage pas des idées, mais qu’on transmet des appels divins.
On n’est pas des écrivains en chaire, on est des porteurs de feu.
On respecte l’écriture, c’est un don, un outil, un ministère en soi. Mais quand on monte en chaire, on entre sur un champ de bataille.
§ L’écriture est statique. La prédication est dynamique.
§ L’écriture attend d’être interprétée.
o La prédication exige un verdict.
Les mots écrits peuvent être étudiés des années plus tard, mais les mots prononcés sont une rencontre au présent. C’est ainsi que la transformation se découvre sous les manguiers au Mozambique, qu’elle a secoué les églises sous les oliviers à Jérusalem, qu’elle a fait couler des larmes sous un neem en Inde ou à l’extérieur d’une chapelle en bambou aux Philippines.
Sous les pins au Canada ou dans de simples salles en bois en Roumanie, la prédication brise les frontières. Dans les églises de village avec des toits en tôle et des bancs faits de planches, et dans les chapelles urbaines où l’écho rebondit sur les murs en béton, la prédication atteint ce que l’écriture ne peut pas atteindre.
« Jésus entra dans le temple et chassa tous ceux qui vendaient et achetaient… »
– Matthieu 21:12, NIV
« Jésus se rendit directement au temple et chassa tous ceux qui avaient installé leurs étals… »
– Matthieu 21:12, MSG
La prédication a toujours été perturbatrice. Jésus n’est pas entré dans le temple pour observer ; il est entré pour renverser. Et quand nous prêchons avec l’autorité du ciel, nous ne transmettons pas simplement des pensées, nous déclarons la guerre au compromis, à la peur et à l’apathie spirituelle.
Ne prêchons pas à des feuilles de papier, prêchons aux gens.
Si nos sermons ne sortent jamais de nos pages, ils n’atteindront jamais les cœurs. Les gens que Dieu nous a confiés ne sont pas là pour admirer nos plans, ils sont là parce que leur âme est en jeu. Ils ne sont pas venus pour être informés, même si cela a certainement sa place dans l’Église d’aujourd’hui, modifiée par la culture, ils sont venus pour être transformés.
Ils ont besoin de quelque chose qui les tire de leur torpeur, qui réveille leur foi, qui les confronte à leurs compromis et qui les ramène à la croix. Ils ont besoin d’une Parole qui ne se contente pas d’effleurer l’intellect, mais qui saisit le cœur et réveille l’esprit.
Ils ont aussi besoin d’entendre l’Évangile, non dilué, non masqué par l’opacité, et certainement pas vidé de sa puissance divine.
Il doit être proclamé avec clarté et urgence, non pas sous forme de suggestions vagues, mais de déclarations audacieuses qui indiquent clairement que la délivrance de la voie large qui mène à la destruction n’est pas facultative, mais qu’elle a des conséquences éternelles.
Un sermon qui n’a pas bouleversé le prédicateur ne bouleversera pas les gens. La prédication doit passer à travers nous comme le feu passe à travers un four. Ce n’est qu’alors qu’elle peut sortir pure, puissante et capable de transpercer le cœur le plus dur.
Tout au long de l’histoire, ce sont des prédicateurs passionnés qui ont bouleversé les nations.
N’oublions pas que les réveils ne sont pas le fruit d’un travail minutieux de rédaction. Ils sont le fruit de proclamateurs remplis de l’Esprit. Que ce soit dans la chambre haute de Jérusalem, sous un manguier au Mozambique, sous les pins du Canada ou à côté d’épines au Kenya, c’est la voix du prédicateur, oint par l’Esprit, qui a transformé un sol ordinaire en terre sainte.
De Wesley à Whitefield, de Finney à Wigglesworth, c’est l’audace de la proclamation, et non le raffinement de la présentation, même si une bonne préparation est toujours importante, qui a fait descendre le ciel sur terre. Les gens ne disaient pas : « C’était bien écrit ». Ils disaient : « Que devons-nous faire ? »
C’est ce que fait la prédication du Saint-Esprit, elle provoque une crise de choix. Elle confronte et appelle. Elle blesse et guérit.
Trois pièges à éviter quand on prêche comme un écrivain.
1. Se soucier plus de la structure que des âmes.
Ne prêchons pas comme si on défendait une thèse. Prêchons comme si on sauvait quelqu’un qui se noie. On peut avoir la théologie la plus brillante, élaborée avec une grande finesse théologique, mais si le feu du cœur de Dieu ne brûle pas dedans, ce ne sont que des mots vides.
Imaginez ça : Martin Luther King Jr. sur les marches du Lincoln Memorial, disant « Enfin libres… » comme s’il lisait un relevé bancaire. Sans émotion. Plat. Mort. Est-ce que ça aurait résonné à travers les générations ? Absolument pas. Pas comme ça.
C’est le lien qui a rendu ça puissant. La voix, l’émotion, la conviction. C’est ce qui a transformé les mots en mouvement.
2. Ne pas voir les gens devant nous.
Prédicateurs, si on s’intéresse plus à lire nos notes qu’à connecter avec notre public, on passe à côté de l’essentiel. Quand nos yeux scrutent plus le mur du fond que les cœurs blessés devant nous, quelque chose ne va pas.
On l’a tous vu, un prédicateur enfermé derrière son manuscrit, les yeux qui cherchent la sortie.
Les gens le sentent. Ils savent quand on ne les voit pas. Et quand on ne les voit pas, ils ne restent pas engagés.
§ Levons les yeux. Croisons leur regard.
§ Portons leur douleur dans notre message.
§ Laissons leurs larmes façonner notre ton.
§ Laissons la compassion porter notre conviction.
3. Toucher l’esprit sans toucher le cœur.
Pense à Nathan et David. Nathan ne s’est pas lancé dans une confrontation. Il a raconté une histoire. Il a emmené le cœur de David dans un voyage. Et ensuite, une fois le terrain émotionnel préparé, il a frappé avec la vérité.
Nathan avait compris : si tu veux que la vérité passe, elle doit d’abord passer par le cœur. On doit ressentir ce qu’on prêche. Si ça ne nous touche pas, ça ne les touchera probablement pas non plus.
On ne se contente pas de déclarer, on partage le fardeau.
Prêcher, ce n’est pas diffuser un message, c’est partager un fardeau. Quand on prêche, on se tient aux côtés de nos auditeurs, pas au-dessus d’eux. Que ce soit dans une cathédrale urbaine animée ou sous un arbre dans une chapelle de village, on est là ensemble, à l’écoute de la voix de l’Esprit.
Ils entendent notre voix, mais ils doivent sentir Sa présence. Et ça n’arrive pas quand on impressionne, mais quand on devient transparent. Quand on saigne la vérité à travers notre témoignage. Quand on arrête de chercher à avoir raison et qu’on commence à chercher à être vrai.
C’est un feu sacré, ne l’étouffez pas par peur d’offenser.
Soyons vrais. Les prédicateurs d’aujourd’hui sont tentés d’adoucir la vérité pour obtenir des likes, de la croissance ou l’acceptation sociale. Mais rappelons-nous que l’Évangile ne dorlote pas la chair, il la crucifie. Si on évite d’offenser, on gagnera peut-être des adeptes, nos églises s’engraisseront peut-être de « saints de passage », mais on perdra le vrai fruit que Dieu recherche : la rédemption des gens qui trouvent en Christ leur Sauveur.
Quand Jésus a nettoyé le temple, il n’a pas demandé la permission. Il n’a pas vérifié l’humeur de la foule. Il a obéi au Père.
L’audace n’est pas de l’arrogance, c’est de l’obéissance.
N’ayons pas honte de l’Évangile. Ne nous excusons pas pour les Écritures. Prêchons la vérité, même quand elle fait mal, parce que c’est ce genre de prédication qui sauve les âmes.
Laissons la Parole nous bouleverser avant de la transmettre.
On ne peut pas donner ce qu’on n’a pas reçu. Si la Parole n’a pas brisé notre orgueil, exposé notre péché, fait couler nos larmes ou allumé un feu dans nos os, alors on n’est pas prêts à la prêcher.
Prêcher, ce n’est pas seulement ce qu’on dit. C’est qui on est quand on le dit.
Le monde n’a pas besoin d’un autre communicateur intelligent. Il a besoin d’hommes et de femmes qui ont été avec Dieu, qui prêchent le visage baigné de larmes et avec des mots chargés de l’Esprit.
Prédicateurs, stimulons-nous les uns les autres. Ne nous contentons jamais d’un discours lisse lorsque l’Esprit appelle à une vérité qui transperce l’âme. Portons la flamme, pas seulement la forme. Écoutons Sa voix, afin de pouvoir la proclamer avec toute l’audace nécessaire.
Que ceux qui ont des oreilles pour entendre entendent.
Ukrainian:
Хто має вуха, щоб чути – нехай чує
Заклик проповідника до сміливості, запалу та святого порушення
Ми проповідуємо те, що почули, а не те, що написали.
Поговоримо проповідник до проповідника. Протягом останніх 13 місяців я увійшов у світ письменництва так, як ніколи не уявляв собі: написав 19 книг, кожну з яких промолився, структурував, відредагував і видав якнайкраще. Але якщо бути чесним, то деякі дні я відчував себе більше вчителем, ніж проповідником, а інші дні намагався поєднувати обидві ролі. Іноді все йшло добре. Іноді – ні. Але я навчився одного: письмо вдосконалює, проповідь запалює.
Письмо – це роздуми. Воно випливає з глибокої тиші навчання і духовних роздумів. Але проповідь, справжня проповідь, – це вогонь з вівтаря. Письмо може залишити після себе спадщину, але проповідь вимагає відповіді прямо зараз. Письмо звертається до інтелекту. Проповідь відкриває дух. І коли ми проповідуємо, ми не просто навчаємо, ми зустрічаємося. Ми не є носіями інформації, ми є провідниками зустрічі.
Наші проповіді не є есе, вони є вибухом божественної істини. Коли проповідник встає, він не виступає, він благає одночасно небо і землю. Коли ми відкриваємо рота, ми стаємо посланцями, які відлунюють вічність.
Проповідь – це не лекція, це жива зустріч із живим Богом.
«Це Син Мій, якого Я люблю, в якому Я вподобав. Слухайте Його!»
– Матвія 17:5, NIV
«Це Син Мій, позначений Моєю любов’ю, об’єкт Моєї радості. Слухайте Його.»
– Матвія 17:5, MSG
Той божественний голос на вершині гори досі лунає крізь час, слухайте Його. І це не тільки для натовпу, це для нас, проповідників. Ми не покликані переробляти чи повторювати себе, як творці контенту, що ганяються за трендами. Ми покликані проголошувати живий голос Живого Бога, тут, зараз, сьогодні.
Це не вистава. Це момент святого порушення. Небо перериває Землю. Ми не стоїмо, щоб ділитися нотатками. Ми стоїмо, щоб вивільнити Слово Господнє. І це Слово ніколи не повертається порожнім, це обіцянка самого неба, але воно повинно бути несеним серцем, душею і тремтячими вустами.
Коли Бог говорить, творіння схиляється. Тому, коли ми проповідуємо, ми повинні пам’ятати, що ми не ділимося ідеями; ми виголошуємо божественні заклики.
Ми не письменники на кафедрі – ми носії вогню.
Ми шануємо письмо, це дар, інструмент, служіння саме по собі. Але коли ми виходимо на кафедру, ми виходимо на поле бою.
§ Письмо є статичним. Проповідь є динамічною.
§ Письмо чекає на тлумачення.
o Проповідь вимагає вердикту.
Написане слово можна вивчати роками, але вимовлене слово – це зустріч у теперішньому часі. Так відкривається перетворення під манговим деревом у Мозамбіку, так воно потрясло церкви під оливковими деревами в Єрусалимі, так воно викликало сльози під деревом німу в Індії або біля бамбукової каплиці на Філіппінах.
Під соснами в Канаді або в простих дерев’яних залах в Румунії проповідь руйнує кордони. У сільських церквах з бляшаними дахами і лавками з дощок, і в міських каплицях, де відлуння відбивається від бетонних стін, проповідь досягає того, чого не може досягти письмо.
«Ісус увійшов до храму і вигнав усіх, хто там купував і продавав…»
– Матвія 21:12, NIV
«Ісус пішов прямо до храму і вигнав усіх, хто там торгував…»
– Матвія 21:12, MSG
Проповідь завжди була руйнівною. Ісус не зайшов до храму, щоб спостерігати; Він зайшов, щоб повалити. І коли ми проповідуємо з небесною владою, ми не просто передаємо думки, ми оголошуємо війну компромісам, страху та духовній апатії.
Не проповідуймо на папір – проповідуймо людям.
Якщо наші проповіді ніколи не піднімаються з паперу, вони ніколи не потраплять у серця. Люди, яких Бог довірив нам, не прийшли, щоб милуватися нашими конспектами, вони прийшли, бо їхні душі в небезпеці. Вони прийшли не для того, щоб отримати інформацію, хоча для цього, безперечно, є місце в сьогоднішній культурно зміненій церкві, вони прийшли, щоб змінитися.
Їм потрібно щось, що пробудить їх від сну, пробудить їхню віру, змусить їх зіткнутися зі своїми компромісами і поверне їх до хреста. Їм потрібне Слово, яке не просто ковзає по поверхні розуму, а захоплює серце і пробуджує дух.
Їм також потрібно чути Євангеліє, не розбавлене, не замасковане в непрозорість і, звичайно, не позбавлене своєї божественної сили. Воно повинно проголошуватися чітко і настійно, не як розмиті пропозиції, а як сміливі заяви, які дають зрозуміти, що спасіння від широкої дороги, що веде до загибелі, не є добровільним вибором, а має вічні наслідки.
Проповідь, яка не зворушила проповідника, не зворушить людей. Проповідь повинна пройти через нас, як вогонь через піч. Тільки тоді вона може вийти чистою, потужною і здатною проникнути в найтвердіше серце.
Протягом всієї історії саме пристрасні проповідники рухали народи.
Не забуваймо, що пробудження не відбувалося завдяки обережним майстрам слова. Воно відбувалося завдяки наповненим Духом проповідникам. Чи то в тій верхній кімнаті в Єрусалимі, чи під манговим деревом в Мозамбіку, чи під соснами в Канаді, чи біля тернового куща в Кенії, саме голос проповідника, помазаного Духом, перетворював звичайну землю на святу землю.
Від Веслі до Вайтфілда, від Фінні до Вігглсворта, саме сміливість проповіді, а не вишуканість викладу, хоча хороша підготовка завжди важлива, принесла небо на землю. Люди не казали: «Це було добре написано». Вони казали: «Що нам робити?»
Ось що робить проповідь Святого Духа: вона приносить кризу вибору. Вона протистоїть і закликає. Вона ранить і зцілює.
Три пастки проповіді, як письменник.
1. Більше дбати про структуру, ніж про душі.
Не проповідуймо, як ми захищаємо дисертацію. Проповідуймо, як ми рятуємо потопаючих. Ти можеш мати найгеніальнішу теологію, витончену теологічну майстерність, але якщо в ній не горить вогонь Божого серця, це лише порожні слова.
Уявіть собі: Мартін Лютер Кінг-молодший на сходах Меморіалу Лінкольна, який говорить: «Нарешті вільні…», як ніби читає виписку з банківського рахунку. Без емоцій. Плоско. Мертво. Чи відгукнулося б це через покоління? Звичайно, ні. Не так.
Зв’язок зробив це потужним. Голос, емоції, переконання. Ось що перетворило слова на рух.
2. Не бачити людей перед собою.
Проповідники, якщо ми більше зацікавлені в тому, щоб прочитати свої нотатки, ніж встановити зв’язок з людьми, ми пропустили щось важливе. Коли наші очі більше сканують задню стіну, ніж болісні серця перед нами, щось пішло не так.
Ми всі бачили це: проповідник, зачинений за рукописом, очі бігають, ніби шукають вихід. Люди це відчувають. Вони знають, коли їх не бачать. А коли їх не бачать, вони не залишаються залученими.
§ Підіймімо очі. Зустріньмо їхній погляд.
§ Нехай їхній біль буде в наших словах.
§ Нехай їхні сльози формують наш тон.
§ Нехай співчуття несе нашу переконаність.
3. Досягати розуму, не торкаючись серця.
Згадайте Натана і Давида. Натан не вступив у конфронтацію. Він розповів історію. Він повів серце Давида в подорож. І потім, коли емоційний ґрунт був підготовлений, він вразив правдою.
Натан розумів: якщо ви хочете, щоб правда досягла мети, вона повинна спочатку пройти через серце. Ми повинні відчувати те, що проповідуємо. Якщо це не зворушує нас, то, ймовірно, не зворушить і їх.
Ми не просто проголошуємо — ми ділимося тягарем.
Проповідь — це не трансляція, це спільний тягар. Коли ми проповідуємо, ми стоїмо пліч-о-пліч із нашими слухачами, а не над ними. Чи то в галасливому міському соборі, чи то під деревом у сільській капличці, ми будемо там разом, слухаючи голос Духа.
Вони чують наш голос, але вони повинні відчувати Його присутність. І це відбувається не тоді, коли ми звучимо вражаюче, а коли ми стаємо прозорими. Коли ми проливаємо правду через свідчення. Коли ми перестаємо прагнути звучати правильно і починаємо прагнути бути справжніми.
Це священний вогонь – не гасіть його, боячись образити.
Будьмо справжніми. Сьогодні проповідники спокушаються пом’якшувати правду заради лайків, зростання чи соціального визнання. Але пам’ятаймо, Євангеліє не балує плоть, воно розпинає її. Якщо ми уникатимемо образи, ми можемо здобути послідовників, наші церкви можуть розжиріти від «мандрівних святих», але ми втратимо справжній плід, якого шукає Бог, – спасіння людей, які знаходять Христа як Спасителя.
Коли Ісус очистив храм, Він не просив дозволу. Він не перевіряв настрій натовпу. Він був послушний Отцю.
Сміливість – це не зарозумілість, а послух.
Не сороммося Євангелія. Не вибачаймося за Писання. Проповідуймо правду, навіть якщо вона болить, бо саме така проповідь спасає душі.
Нехай Слово зруйнує нас, перш ніж ми будемо проповідувати його.
Ми не можемо дати те, чого не отримали. Якщо Слово не зламало нашу гордість, не викрило наш гріх, не викликало сльози або не запалило вогонь у наших кістках, то ми не готові проповідувати його.
Проповідування – це не тільки те, що ми говоримо. Це те, хто ми є, коли говоримо.
Світ не потребує ще одного вправного оратора. Йому потрібні чоловіки і жінки, які були з Богом, які проповідують зі сльозами на обличчі і словами, наповненими Духом.
Проповідники, давайте підбадьорювати один одного. Не задовольняймося гладкими словами, коли Дух закликає до правди, що пронизує душу. Несімо полум’я, а не лише форму. Слухаймо Його голос, щоб ми могли проголошувати його з усією сміливістю.
Нехай ті, хто має вуха, щоб чути, слухають.
Spanish:
El que tiene oídos para oír, que oiga
Un llamado del predicador a la valentía, el fuego y la sana perturbación
Predicamos lo que hemos oído, no solo lo que hemos escrito.
Hablemos de predicador a predicador. Durante los últimos 13 meses, me he adentrado en el mundo de la escritura de una forma que nunca hubiera imaginado: hasta ahora he escrito 19 libros, cada uno de ellos meditado en oración, estructurado, revisado y entregado lo mejor que he podido. Pero, si soy sincero, algunos días me he sentido más maestro que predicador, y otros he intentado ser ambas cosas. A veces fluía bien. A veces no. Pero he aprendido esto: escribir refina, predicar enciende.
Escribir es reflexivo. Fluye de la profunda quietud del estudio y la reflexión espiritual. Pero predicar, predicar de verdad, es fuego desde el altar. Escribir puede dejar un legado, pero predicar exige una respuesta inmediata. Escribir apela al intelecto. Predicar abre el espíritu. Y cuando predicamos, no es solo para instruir, es para encontrarnos. No somos comunicadores de contenido; somos conductos de encuentro.
Nuestros sermones no son ensayos; son explosiones de verdad divina. Cuando un predicador se levanta, no está actuando, está suplicando al cielo y a la tierra al mismo tiempo. Cuando abrimos la boca, nos convertimos en mensajeros que se hacen eco de la eternidad.
Predicar no es dar una conferencia, es un encuentro vivo con el Dios vivo.
«Este es mi Hijo, a quien amo; en él tengo complacencia. Escúchenlo!»
– Mateo 17:5, NVI
«Este es mi Hijo, marcado por mi amor, centro de mi deleite. Escúchenlo.»
– Mateo 17:5, MSG
Esa voz divina en la cima de la montaña aún resuena a través del tiempo, escúchenlo. Y eso no es solo para la multitud, es para nosotros, los predicadores. No estamos destinados a reciclar o repetirnos como creadores de contenido que persiguen tendencias. Estamos destinados a declarar la voz viva del Dios vivo, aquí, ahora, hoy.
Esto no es una actuación. Es un momento de santa perturbación. El cielo interrumpe la Tierra. No estamos aquí para compartir notas. Estamos aquí para dar rienda suelta a la Palabra del Señor. Y esa Palabra nunca vuelve vacía, es una promesa del mismo cielo, pero debe ser transmitida con el corazón, el alma y los labios temblorosos.
Cuando Dios habla, la creación se inclina. Por eso, cuando predicamos, debemos recordar que no estamos compartiendo ideas, sino transmitiendo llamamientos divinos.
No somos escritores en el púlpito, somos portadores del fuego.
Honramos la escritura, es un don, una herramienta, un ministerio en sí mismo. Pero cuando subimos al púlpito, entramos en un campo de batalla.
§ La escritura es estática. La predicación es dinámica.
§ La escritura espera una interpretación.
o La predicación exige un veredicto.
La palabra escrita puede estudiarse años más tarde, pero la palabra hablada es un encuentro en tiempo presente. Así es como se descubre la transformación bajo el mango en Mozambique, cómo sacudió las iglesias bajo los olivos en Jerusalén, cómo provocó lágrimas bajo un árbol de neem en la India o fuera de una capilla de bambú en Filipinas.
Bajo los pinos de Canadá o en sencillas salas de madera en Rumanía, la predicación rompe fronteras. En iglesias de pueblo con techos de hojalata y bancos hechos de tablones, y en capillas urbanas donde los ecos rebotan en las paredes de hormigón, la predicación llega donde la escritura no puede.
«Jesús entró en el templo y expulsó a todos los que estaban allí comprando y vendiendo…».
– Mateo 21:12, NVI
«Jesús se dirigió directamente al templo y echó fuera a todos los que tenían allí sus puestos…».
– Mateo 21:12, MSG
La predicación siempre ha sido perturbadora. Jesús no entró en el templo para observar; entró para derrocar. Y cuando nosotros predicamos con la autoridad del cielo, no solo estamos transmitiendo pensamientos, estamos declarando la guerra al compromiso, al miedo y a la apatía espiritual.
No prediquemos al papel, prediquemos a las personas.
Si nuestros sermones nunca salen de la página, nunca llegarán a los corazones. Las personas que Dios nos ha confiado no están ahí para admirar nuestros esquemas, están ahí porque sus almas están en juego. No han venido para ser informadas, aunque sin duda hay un lugar para eso en la iglesia culturalmente modificada de hoy, han venido para ser transformadas.
Necesitan algo que los despierte de su letargo, que despierte su fe, que confronte sus concesiones y que los llame de vuelta a la cruz. Necesitan una Palabra que no se limite a rozar el intelecto, sino que se apodere del corazón y despierte el espíritu.
También necesitan escuchar el Evangelio, sin diluir, sin enmascarar en opacidad y, desde luego, sin vaciar de su potencia divina.
Debe ser proclamado con claridad y urgencia, no con sugerencias vagas, sino con declaraciones audaces que dejen claro que la liberación del camino ancho que conduce a la destrucción no es opcional, sino que tiene consecuencias eternas.
Un sermón que no ha conmovido al predicador no conmoverá a la gente. La predicación debe pasar por nosotros como el fuego por un horno. Solo entonces puede salir pura, poderosa y capaz de traspasar el corazón más duro.
A lo largo de la historia, fueron los predicadores apasionados los que conmovieron a las naciones.
No olvidemos que los avivamientos no llegaron a través de cuidadosos artesanos de la palabra. Llegaron a través de proclamadores llenos del Espíritu. Ya fuera en aquel aposento alto de Jerusalén, bajo el mango de Mozambique, bajo los pinos de Canadá o junto a los arbustos espinosos de Kenia, fue la voz del predicador, ungida por el Espíritu, la que convirtió un terreno común en tierra santa.
Desde Wesley hasta Whitefield, desde Finney hasta Wigglesworth, fue la audacia de la proclamación, no el refinamiento de la presentación, aunque una buena preparación siempre es importante, lo que trajo el cielo a la tierra. La gente no decía: «Eso estaba bien escrito». Decían: «¿Qué debemos hacer?».
Eso es lo que hace la predicación del Espíritu Santo, provoca una crisis de elección. Confronta y llama. Herida y sana.
Tres errores al predicar como un escritor.
1. Preocuparse más por la estructura que por las almas.
No prediquemos como si estuviéramos defendiendo una tesis. Prediquemos como si estuviéramos rescatando a los que se ahogan. Podrías tener la teología más brillante, elaborada con delicadeza teológica, pero si el fuego del corazón de Dios no arde en ella, solo son palabras vacías.
Imaginemos esto: Martin Luther King Jr. en las escaleras del Lincoln Memorial, diciendo «Por fin libres…» como si estuviera leyendo un extracto bancario. Sin emoción. Monótono. Sin vida. ¿Habría resonado a lo largo de generaciones? Por supuesto que no. No así.
La conexión lo hizo poderoso. La voz, la emoción, la convicción. Eso es lo que convirtió las palabras en un movimiento.
2. Mirar más allá de las personas que tenemos delante.
Predicadores, si nos interesa más transmitir nuestras notas que conectar con nuestra gente, lo estamos haciendo mal. Cuando nuestros ojos se fijan más en la pared del fondo que en los corazones heridos que tenemos delante, algo va mal.
Todos lo hemos visto, un predicador encerrado detrás de un manuscrito, con la mirada perdida como si estuviera buscando la salida. La gente lo nota. Saben cuándo no se les ve. Y cuando no se les ve, no se mantienen interesados.
§ Levantemos la vista. Miremos a los ojos.
§ Llevemos su dolor en nuestras palabras.
§ Dejemos que sus lágrimas moldeen nuestro tono.
§ Dejemos que la compasión lleve nuestra convicción.
3. Llegar a la mente sin tocar el corazón.
Pensemos en Natán y David. Natán no se lanzó a la confrontación. Contó una historia. Guió el corazón de David en un viaje. Y luego, cuando el terreno emocional había sido labrado, golpeó con la verdad.
Natán entendió que, si quieres que la verdad cale, primero debe pasar por el corazón. Debemos sentir lo que predicamos. Si no nos conmueve a nosotros, probablemente no conmoverá a ellos.
No solo declaramos, compartimos la carga.
Predicar no es transmitir, es compartir una carga. Cuando predicamos, nos colocamos hombro con hombro con nuestros oyentes, no por encima de ellos. Ya sea en una bulliciosa catedral urbana o bajo un árbol en una capilla de pueblo, estamos allí juntos, escuchando la voz del Espíritu.
Ellos oyen nuestra voz, pero deben sentir Su presencia. Y eso no ocurre cuando sonamos impresionantes, sino cuando nos volvemos transparentes. Cuando derramamos la verdad a través del testimonio. Cuando dejamos de intentar sonar bien y empezamos a intentar ser reales.
Esto es fuego sagrado: no lo apaguen por miedo a ofender.
Seamos auténticos. Los predicadores de hoy en día se ven tentados a suavizar la verdad por el amor a los «me gusta», al crecimiento o a la aceptación social. Pero recordemos que el Evangelio no mima la carne, la crucifica. Si evitamos ofender, puede que ganemos seguidores, que nuestras iglesias se llenen de «santos itinerantes», pero perderemos el verdadero fruto que Dios busca: la redención de las personas que encuentran a Cristo como Salvador.
Cuando Jesús limpió el templo, no pidió permiso. No comprobó el estado de ánimo de la multitud. Obedeció al Padre.
La audacia no es arrogancia, es obediencia.
No nos avergoncemos del Evangelio. No nos disculpemos por las Escrituras. Prediquemos la verdad, aunque duela, porque ese es el tipo de predicación que salva almas.
Dejemos que la Palabra nos destruya antes de transmitirla.
No podemos dar lo que no hemos recibido. Si la Palabra no ha quebrado nuestro orgullo, expuesto nuestro pecado, conmovido nuestras lágrimas o encendido un fuego en nuestros huesos, entonces no estamos preparados para predicarla.
Predicar no se trata solo de lo que decimos. Se trata de quiénes somos mientras lo decimos.
El mundo no necesita otro comunicador inteligente. Necesita hombres y mujeres que hayan estado con Dios, que prediquen con el rostro bañado en lágrimas y con palabras cargadas del Espíritu.
Predicadores, estimulémonos unos a otros. No nos conformemos nunca con un discurso fluido cuando el Espíritu nos pide una verdad que traspase el alma. Llevemos la llama, no solo la forma. Escuchemos Su voz, para poder proclamarla con toda valentía.
Que los que tengan oídos para oír, que oigan.
Swedish:
Den som har öron att höra – må han höra.
En predikants uppmaning till mod, eld och helig omvälvning
Vi predikar det vi har hört – inte bara det vi har skrivit.
Låt oss prata predikant till predikant. Under de senaste 13 månaderna har jag gett mig in i skrivandet på ett sätt jag aldrig hade kunnat föreställa mig. Hittills har jag skrivit 19 böcker, och varje bok har jag bett för, strukturerat, reviderat och levererat så gott jag kunnat. Men om jag är ärlig har jag vissa dagar känt mig mer som lärare än predikant, och andra dagar har jag försökt vara båda. Ibland flöt det på bra. Ibland gjorde det inte det. Men jag har lärt mig detta: skrivande förfinar, predikande tänder.
Skrivande är eftertänksamt. Det flödar från den djupa stillheten i studier och andlig reflektion. Men predikande, riktigt predikande, är eld från altaret. Skrivande kan lämna ett arv, men predikande kräver ett svar just nu. Skrivande tilltalar intellektet. Predikande öppnar anden. Och när vi predikar är det inte bara för att undervisa, utan för att möta. Vi är inte förmedlare av innehåll, vi är kanaler för möten.
Våra predikningar är inte uppsatser, de är explosioner av gudomlig sanning. När en predikant står upp är det inte för att uppträda, utan för att vädja till himmel och jord på en gång. När vi öppnar munnen blir vi budbärare som ekar evigheten.
Predikan är inte en föreläsning – det är en levande möte med den levande Guden.
”Detta är min Son, som jag älskar; med honom är jag väl behagad. Lyssna till honom!”
– Matteus 17:5, NIV
”Detta är min Son, märkt av min kärlek, fokus för min glädje. Lyssna till honom.”
– Matteus 17:5, MSG
Den gudomliga rösten på bergstoppen ekar fortfarande genom tiden, lyssna till honom. Och det är inte bara för folkmassan, det är för oss, predikanterna. Vi är inte menade att återanvända eller upprepa oss själva som innehållsskapare som jagar trender. Vi är menade att förkunna den levande Guds röst, här, nu, idag.
Det här är inte en föreställning. Det är ett ögonblick av helig störning. Himlen avbryter jorden. Vi står inte där för att dela anteckningar. Vi står där för att släppa loss Guds ord. Och det ordet återvänder aldrig tomt, det är ett löfte från himlen själv, men det måste bäras med hjärta, själ och darrande läppar.
När Gud talar, böjer sig skapelsen. Så när vi predikar måste vi komma ihåg att vi inte delar med oss av idéer; vi förmedlar gudomliga kallelser.
Vi är inte författare i predikstolen – vi är eldspridare.
Vi värdesätter skrivandet, det är en gåva, ett verktyg, en tjänst i sig. Men när vi kliver upp i predikstolen kliver vi in på ett slagfält.
§ Skrivandet är statiskt. Predikandet är dynamiskt.
§ Skrivande väntar på tolkning.
o Predikande kräver ett omdöme.
Det skrivna ordet kan studeras i åratal, men det talade ordet är en möte i nutid. Det är så förvandling upptäcks under mangoträdet i Moçambique, så det skakade kyrkorna under olivträden i Jerusalem, så det väckte tårar under ett neemträd i Indien eller utanför en bambukapell i Filippinerna.
Under tallarna i Kanada eller i enkla trähallar i Rumänien bryter predikan gränser. I bykyrkor med plåttak och bänkar av plankor och i stadskapell där ekot studsar mot betongväggar når predikan dit skrivandet inte kan.
”Jesus gick in i tempelgården och drev ut alla som köpte och sålde där …”
– Matteus 21:12, NIV
”Jesus gick rakt till templet och drev ut alla som hade slagit upp sina bodar …”
– Matteus 21:12, MSG
Predikan har alltid varit omstörtande. Jesus gick inte in i templet för att observera; han gick in för att störta. Och när vi predikar med himmelens auktoritet, förmedlar vi inte bara tankar, vi förklarar krig mot kompromisser, rädsla och andlig apati.
Låt oss inte predika för papper – låt oss predika för människor.
Om våra predikningar aldrig lyfter från papperet kommer de aldrig att nå hjärtan. De människor som Gud har anförtrott oss är inte där för att beundra våra dispositioner, de är där för att deras själar står på spel. De kom inte för att bli informerade, även om det säkert finns en plats för det i dagens kulturellt modifierade kyrka, de kom för att bli förvandlade.
De behöver något som väcker dem ur deras slummer, väcker deras tro, konfronterar deras kompromisser och kallar dem tillbaka till korset. De behöver ett ord som inte bara skrapar på ytan av intellektet utan griper tag i hjärtat och väcker anden.
De behöver också höra evangeliet, inte utspätt, inte maskerat i otydlighet och absolut inte tömt på sin gudomliga kraft. Det måste förkunnas med tydlighet och brådska, inte som vaga förslag utan som djärva uttalanden som gör det klart att befrielse från den breda vägen som leder till fördärv inte är valfri, utan har eviga konsekvenser.
En predikan som inte har rört predikanten kommer inte att röra folket. Predikan måste passera genom oss som eld genom en ugn. Endast då kan den komma ut ren, kraftfull och i stånd att tränga igenom det hårdaste hjärta.
Genom historien har det varit passionerade predikanter som har rört nationer.
Låt oss inte glömma att väckelser inte har kommit genom noggranna ordkonstnärer. De har kommit genom Andefyllda förkunnare. Vare sig det var i det övre rummet i Jerusalem, under mangoträdet i Moçambique, under tallarna i Kanada eller bredvid törnbuskarna i Kenya, var det predikantens röst, smord av Anden, som förvandlade vanlig mark till helig mark.
Från Wesley till Whitefield, från Finney till Wigglesworth, var det djärvheten i förkunnelsen, inte den polerade presentationen, även om god förberedelse alltid är viktig, som förde himlen till jorden. Folket sa inte: ”Det var välskrivet.” De sa: ”Vad måste vi göra?”
Det är vad den helige Ande gör när han predikar, han skapar en valkris. Han konfronterar och kallar. Han sårar och läker.
Tre fallgropar när man predikar som en författare.
1. Bry sig mer om struktur än om själar.
Låt oss inte predika som om vi försvarar en avhandling. Låt oss predika som om vi räddar någon som håller på att drunkna. Du kan ha den mest briljanta teologi, utformad med teologisk finess, men om Guds hjärtas eld inte brinner i den, är det bara tomma ord.
Föreställ dig följande: Martin Luther King Jr. på trappan till Lincoln Memorial, när han säger ”Äntligen fria…” som om han läser ett kontoutdrag. Känslofattigt. Platt. Dött. Skulle det ha ekats genom generationerna? Absolut inte. Inte så.
Det var förbindelsen som gjorde det kraftfullt. Rösten, känslan, övertygelsen. Det var det som förvandlade orden till en rörelse.
2. Se förbi människorna framför oss.
Predikanter, om vi är mer intresserade av att leverera våra anteckningar än att skapa kontakt med våra människor, har vi missat något. När våra ögon skannar bakväggen mer än de skannar de sårade hjärtan framför oss, har något gått fel.
Vi har alla sett det, en predikant som är fast bakom ett manuskript, med ögonen som letar efter utgången. Människor känner det. De vet när de inte blir sedda. Och när de inte blir sedda, stannar de inte kvar.
§ Låt oss lyfta blicken. Låt oss möta deras blickar.
§ Låt oss bära deras smärta i vårt budskap.
§ Låt deras tårar forma vår ton.
§ Låt medkänsla bära vår övertygelse.
3. Nå sinnet utan att röra hjärtat.
Tänk på Nathan och David. Nathan gick inte in i en konfrontation. Han berättade en historia. Han ledde Davids hjärta på en resa. Och sedan, när den emotionella marken hade bearbetats, slog han till med sanningen.
Nathan förstod: om du vill att sanningen ska nå fram, måste den först passera genom hjärtat. Vi måste känna det vi predikar. Om det inte rör oss, kommer det troligen inte att röra dem.
Vi förkunnar inte bara – vi delar bördan.
Att predika är inte att sända; det är att dela en börda. När vi predikar står vi sida vid sida med våra lyssnare, inte ovanför dem. Oavsett om vi befinner oss i en livlig stadskatedral eller under ett träd i en bykapell, är vi där tillsammans och lyssnar efter Andens röst.
De hör vår röst, men de måste känna Hans närvaro. Och det sker inte när vi låter imponerande, utan när vi blir transparenta. När vi blöder sanning genom vittnesbörd. När vi slutar sträva efter att låta rätt och börjar sträva efter att vara äkta.
Detta är helig eld – dämpa den inte av rädsla för att såra.
Låt oss vara äkta. Predikanter idag frestas att mildra sanningen för att få likes, tillväxt eller social acceptans. Men låt oss komma ihåg att evangeliet inte skämmer bort köttet, det korsfäster det. Om vi undviker att förolämpa, kanske vi får fler följare, våra kyrkor kanske blir feta av ”resande helgon”, men vi förlorar den verkliga frukten som Gud söker – förlossningen av människor som finner Kristus som Frälsare.
När Jesus rensade templet bad han inte om tillstånd. Han kollade inte stämningen i folkmassan. Han lydde Fadern.
Djärvhet är inte arrogans – det är lydnad.
Låt oss inte skämmas för evangeliet. Låt oss inte be om ursäkt för Skriften. Låt oss predika sanningen, även när den svider, för det är den typen av predikan som räddar själar.
Låt Ordet bryta ner oss innan vi förmedlar det.
Vi kan inte ge det vi inte har fått. Om Ordet inte har brutit ner vår stolthet, blottlagt vår synd, väckt våra tårar eller tänt en eld i våra ben, då är vi inte redo att predika det.
Predikan handlar inte bara om vad vi säger. Det handlar om vem vi är när vi säger det.
Världen behöver inte fler skickliga kommunikatörer. Den behöver män och kvinnor som har varit med Gud, som predikar med tårfyllda ansikten och ord fyllda av Anden.
Predikanter, låt oss väcka varandra. Låt oss aldrig nöja oss med smickrande ord när Anden kallar på själen genomträngande sanning. Låt oss bära flamman, inte bara formen. Låt oss höra Hans röst, så att vi kan förkunna den med all frimodighet.
Låt dem som har öron att höra – låt dem höra.
Slovak.
Kto má uši, nech počúva
Výzva kazateľa k odvaře, ohňu a svätému narušeniu
Kážeme to, čo sme počuli – nie len to, čo sme napísali.
Porozprávajme sa kazatelia medzi sebou. Za posledných 13 mesiacov som vstúpil do sveta písania spôsobom, aký som si nikdy nepredstavoval. Napísal som 19 kníh, každú z nich som modlil, štruktúroval, revidoval a odovzdal tak, ako som vedel najlepšie. Ale ak mám byť úprimný, niektoré dni som sa cítil viac ako učiteľ než kazateľ, iné dni som sa snažil byť obojím. Niekedy to išlo dobre, inokedy nie. Ale naučil som sa toto: písanie zušľachťuje, kázanie zapáli.
Písanie je premyslené. Vychádza z hlbokého ticha štúdia a duchovnej reflexie. Ale kázanie, skutočné kázanie, je oheň z oltára. Písanie môže zanechať odkaz, ale kázanie vyžaduje odpoveď hneď teraz. Písanie oslovuje intelekt. Kázanie otvára ducha. A keď kážeme, nie je to len na poučenie, ale na stretnutie. Nie sme komunikátormi obsahu, sme prostredníkmi stretnutia.
Naše kázne nie sú eseje, sú výbuchmi božskej pravdy. Keď kazateľ vstane, nevystupuje, ale zároveň prosí nebo i zem. Keď otvoríme ústa, stávame sa posolmi, ktorí odrážajú večnosť.
Kázanie nie je prednáška – je to živé stretnutie so živým Bohom.
„Toto je môj Syn, ktorého milujem; v ňom mám zaľúbenie. Počúvajte ho!“
– Matúš 17:5, NIV
„Toto je môj Syn, označený mojou láskou, stredobodom mojej radosti. Počúvajte ho.“
– Matúš 17:5, MSG
Ten božský hlas na vrchole hory stále znie cez čas, počúvajte ho. A to nie je len pre dav, to je pre nás, kazateľov. Nie sme tu na to, aby sme recyklovali alebo opakovali sami seba ako tvorcovia obsahu, ktorí naháňajú trendy. Sme tu na to, aby sme hlásali živý hlas živého Boha, tu, teraz, dnes.
Nie je to predstavenie. Je to moment svätej poruchy. Nebo prerušuje Zem. Nestojíme tu, aby sme si vymieňali poznámky. Stojíme tu, aby sme zvestovali Slovo Pána. A to Slovo sa nikdy nevráti prázdne, to je sľub samotného neba, ale musí byť niesť srdcom, dušou a trasúcimi perami.
Keď Boh hovorí, stvorenie sa skláňa. Keď teda kážeme, musíme si pamätať, že nezdieľame myšlienky, ale zverejňujeme božské výzvy.
Nie sme spisovatelia na kazateľnici – sme nositelia ohňa.
Ceníme si písanie, je to dar, nástroj, služba sama osebe. Ale keď vstúpime na kazateľnicu, vstúpime na bojisko.
§ Písanie je statické. Kázanie je dynamické.
§ Písanie čaká na interpretáciu.
o Kázanie vyžaduje verdikt.
Písané slovo sa môže študovať roky, ale vyslovené slovo je stretnutím v prítomnom čase. Takto sa objavuje premena pod mangovým stromom v Mozambiku, takto otriasla kostolmi pod olivovníkmi v Jeruzaleme, takto vyvolala slzy pod neemovým stromom v Indii alebo pred bambusovou kaplnkou na Filipínach.
Pod borovicami v Kanade alebo v jednoduchých drevených sálach v Rumunsku kázanie prekonáva hranice. V dedinských kostoloch s plechovými strechami a lavicami z dosiek a v mestských kaplnkách, kde sa ozýva ozvena od betónových stien, kázanie dosahuje to, čo písomné slovo nedokáže.
„Ježiš vošiel do chrámu a vyhnal všetkých, ktorí tam kupovali a predávali…“
– Matúš 21:12, NIV
„Ježiš šiel priamo do chrámu a vyhnal všetkých, ktorí tam mali stánky…“
– Matúš 21:12, MSG
Kázanie bolo vždy rušivé. Ježiš nevošiel do chrámu, aby pozoroval; vošiel tam, aby zvrhol. A keď my kážeme s nebeskou autoritou, nielenže odovzdávame myšlienky, ale vyhlasujeme vojnu kompromisom, strachu a duchovnej apatii.
Nekážme papieru – kážme ľuďom.
Ak naše kázne nikdy nevystúpia z papiera, nikdy sa nedostanú do sŕdc. Ľudia, ktorých nám Boh zveril, nie sú tu, aby obdivovali naše osnovy, sú tu, pretože ich duše sú v ohrození. Neprišli, aby boli informovaní, hoci pre to určite existuje miesto v dnešnej kultúrne modifikovanej cirkvi, prišli, aby boli premenení.
Potrebujú niečo, čo ich prebudí zo spánku, prebudí ich vieru, konfrontuje ich kompromisy a zavolá ich späť ku krížu. Potrebujú Slovo, ktoré nielenže preletí intelektom, ale uchopí srdce a prebudí ducha.
Potrebujú tiež počuť evanjelium, nie zriedené, nie zahalené nejasnosťou a určite nie zbavené svojej božskej sily.
Musí byť hlásané jasne a naliehavo, nie ako nejasné návrhy, ale ako odvážne vyhlásenia, ktoré jasne hovoria, že oslobodenie od širokej cesty vedúcej k záhube nie je voliteľné, ale má večný dosah.
Kázanie, ktoré neohromilo kazateľa, neohromí ani ľudí. Kázanie musí prejsť cez nás ako oheň cez pec. Len tak môže vyjsť čisté, silné a schopné preniknúť aj to najtvrdšie srdce.
Počas celej histórie to boli vášniví kazatelia, ktorí hýbali národmi.
Nezabúdajme, že oživenie nepriniesli opatrní slovotvorcovia. Priniesli ho Duchom naplnení hlásatelia. Či už v tej hornej miestnosti v Jeruzaleme, pod mangovým stromom v Mozambiku, pod borovicami v Kanade alebo vedľa tŕnistých kríkov v Keni, bol to hlas kazateľa, pomazaného Duchom, ktorý premenil obyčajnú zem na svätú zem.
Od Wesleya po Whitefielda, od Finneyho po Wiggleswortha, bolo to odvaha hlásania, nie vyleštená prezentácia, hoci dobrá príprava je vždy dôležitá, čo prinieslo nebo na zem. Ľudia nehovorili: „To bolo dobre napísané.“ Hovorili: „Čo máme robiť?“
To je to, čo robí kázanie Ducha Svätého, prináša krízu voľby. Konfrontuje a volá. Zraňuje a uzdravuje.
Tri úskalia kázania ako spisovateľ.
1. Starostlivosť o štruktúru viac ako o duše.
Nekážme ako keby sme bránili diplomovú prácu. Kážme ako keby sme zachraňovali topiacich sa. Môžete mať najbrilantnejšiu teológiu, vytvorenú s teologickou jemnosťou, ale ak v nej nehorí oheň Božieho srdca, sú to len prázdne slová.
Predstavte si to: Martin Luther King Jr. na schodoch Lincolnovho pamätníka, ako hovorí: „Konečne slobodní…“, ako keby čítal výpis z bankového účtu. Bez emócií. Ploché. Mŕtve. Ozvalo by sa to cez generácie? Absolútne nie. Nie tak.
Spojenie to urobilo silným. Hlas, emócie, presvedčenie. To je to, čo premenilo slová na hnutie.
2. Pozerať sa za ľudí pred nami.
Kazatelia, ak sa viac zaujímajú o prednesenie svojich poznámok ako o spojenie sa s ľuďmi, zmeškali sme to. Keď naše oči skôr prehliadajú zadnú stenu ako zranené srdcia pred nami, niečo nie je v poriadku.
Všetci sme to videli, kazateľ zamknutý za rukopisom, oči behajúce, ako keby hľadali východ. Ľudia to cítia. Vedia, keď ich nevidíme. A keď ich nevidíme, nezostanú zapojení.
§ Pozrime sa hore. Pozrime sa im do očí.
§ Nesme ich bolesť v našom prejave.
§ Nech ich slzy formujú náš tón.
§ Nech súcit nesie naše presvedčenie.
3. Oslovovať myseľ bez toho, aby sme sa dotkli srdca.
Spomeňte si na Natana a Dávida. Natan sa nepustil do konfrontácie. Rozprával príbeh. Viedol Dávidovo srdce na cestu. A potom, keď bola emocionálna pôda pripravená, udrel pravdou.
Natan pochopil: ak chcete, aby pravda zapôsobila, musí najprv prejsť srdcom. Musíme cítiť to, čo kážeme. Ak to nepohne nami, pravdepodobne nepohne ani nimi.
My len nevyhlasujeme – zdieľame bremeno.
Kázanie nie je vysielanie; je to zdieľané bremeno. Keď kážeme, stojíme bok po boku s našimi poslucháčmi, nie nad nimi. Či už v rušnej mestskej katedrále alebo pod stromom v dedinskej kaplnke, sme tam spolu a počúvame hlas Ducha.
Oni počujú náš hlas, ale musia cítiť Jeho prítomnosť. A to sa nestane, keď znie naša reč impozantne, ale keď sa staneme transparentnými. Keď svedectvom preteká pravda. Keď prestaneme usilovať o to, aby sme znieť správne, a začneme usilovať o to, aby sme boli skutoční.
Toto je posvätný oheň – nezatláčajte ho zo strachu, že niekoho urazíte.
Buďme skutoční. Dnešní kazatelia sú v pokušení zmierňovať pravdu kvôli lajkom, rastu alebo spoločenskej akceptácii. Ale pamätajme si, že evanjelium nerozmaznáva telo, ale ho ukrižuje. Ak sa budeme vyhýbať urážkam, možno získame nasledovníkov, naše cirkvi možno ožijú „putujúcimi svätými“, ale stratíme skutočné ovocie, ktoré Boh hľadá – vykúpenie ľudí, ktorí nájdu Krista ako Spasiteľa.
Keď Ježiš očistil chrám, nežiadal o povolenie. Neskúmal náladu davu. Poslúchol Otca.
Odvaha nie je arogancia – je to poslušnosť.
Nehambime sa za evanjelium. Neospravedlňujme sa za Písmo. Kážme pravdu, aj keď bolí, lebo práve také kázanie zachraňuje duše.
Nech nás Slovo zničí, skôr ako ho odovzdáme.
Nemôžeme dať to, čo sme nedostali. Ak Slovo nezlomilo našu pýchu, neodhalilo náš hriech, nevyvolalo slzy alebo nezapálilo oheň v našich kostiach, potom nie sme pripravení kázať.
Kázanie nie je len o tom, čo hovoríme. Je to o tom, kto sme, keď to hovoríme.
Svet nepotrebuje ďalšieho šikovného komunikátora. Potrebuje mužov a ženy, ktorí boli s Bohom, ktorí kážu so slzami na tvári a slovami naplnenými Duchom.
Kazatelia, povzbudzujme sa navzájom. Nikdy sa neuspokojme s hladkou rečou, keď Duch volá po pravde, ktorá preniká do duše. Nesme plameň, nie len formu. Počúvajme Jeho hlas, aby sme ho mohli vyhlásiť so všetkou smelosťou.
Nech tí, ktorí majú uši, počujú – nech počujú.